چکیده
در صنعت تعمیر بتن، چسبندگی بین لایه تعمیری و بستر بتنی، نقش تعیین کنندهای در عملکرد مرکب موفق لایههای تعمیری دارد. با توجه به پدیده جمع شدگی و تاثیر آن بر افت چسبندگی، در این مقاله تاثیر الیاف پلیپروپیلن بر چسبندگی ملات و بتن مورد بررسی قرار گرفت. برای انجام آزمایشات از آزمون نوین "پیچش" استفاده شد. در تمامی آزمایشات، نتایج حاصل از آزمون "پیچش" با نتایج آزمون استاندارد "کشیدن از سطح" مورد مقایسه قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل بیشتر نتایج به دست آمده، از آزمونهای XRD (الگوی پراش اشعه ایکس) و SEM (میکروسکوپ الکترونی روبشی) استفاده شد. همچنین تاثیر الیاف بر جمع شدگی و مشخصات مکانیکی ملاتهای تعمیری و رابطه آن بر چسبندگی بین ملات و بتن بررسی گردید. در این خصوص از آزمونهای درجای "پیچش" و "کشیدن از سطح" به صورت آزمایشگاهی استفاده شد. با بررسی ضریب همبستگی بین نتایج آزمونهای درجا با آزمونهای آزمایشگاهی، نمودارهای کالیبراسیون جهت تبدیل قرائتهای به دست آمده از آزمونهای "پیچش" و "کشیدن از سطح" به مقاومت فشاری ملاتها ارائه شد. نتایج حاصله بیانگر این بود که برای نمونه الیافی، مقدار بیشینه Ca(OH)2 یا هیدروکسیدکلسیم دچار کاهش شد که منتج به تولید بیشتر سیلیکات کلسیم هیدراته یا ژل C-S-H میشود که نتیجه آن بهبود خواص نهایی ملات و افزایش چسبندگی بود. همچنین به طور میانگین مقاومت چسبندگی برشی و کششی 90 روزه حاصل از آزمونهای "پیچش" و "کشیدن از سطح" با افزودن الیاف به ترتیب به مقدار 49/5 و 43/1 درصد افزایش داشته است.
جهت مشاهده کامل این مقاله روی دکمه زیر کلیک کنید